Pod honorowym patronatem starosty mieleckiego Stanisława Lonczaka 8 listopada w mieleckim SCK odbyło się Dyktando Niepodległościowe.

Wydarzenie, zorganizowane przez II Liceum Ogólnokształcące w Mielcu, zgromadziło tłumy. Władze samorządowe Powiatu Mieleckiego reprezentował Wicestarosta Powiatu Mieleckiego Andrzej Bryła.

Uczestnicy wydarzenia zmierzyli się z dyktandem przygotowanym przez nauczycielki: Jolantę Gałkowską i Magdalenę Zalotyńską. Jego pełną treść prezentujemy poniżej.

„Nie miecz, nie tarcz bronią Języka, Lecz - arcydzieła!" - te ważkie słowa dziewiętnastowiecznego polskiego poety służą wyrażeniu nie najbłahszej idei. Na straży narodowej tożsamości stoi spuścizna literacka niezależna od zewnętrznych okoliczności. Pośród wojennej wrzawy i zawieruchy, pod jarzmem studwudziestotrzyletniej niewoli nienadaremnie krzewiła hart ducha pośród znużonych snujących mrzonki, napominała hardych niby-patriotów, nie pozwalając pogrążyć się w beznadziei. Skądinąd nie sposób na chybcika zawrzeć w krótkim tekście choćby niektóre z zasług mistrzów pióra. Niepodobna zlekceważyć należny im prestiż. Współcześnie nie milkną głosy malkontentów, można by rzec pseudoznawców, że książki, zwłaszcza te dawne, to sterta sczerniałych lub pożółkłych nic niewartych kartek. Na pohybel tym ohydnym i żenującym półprawdom! Nowo powstające przedsięwzięcia artystyczne pomału obnażają bezsens tychże niedorzecznych opinii. Znienacka okazało się, że to nie lada gratka zanurzyć się w świecie lipeckich chat gdzieniegdzie przyprószonych śniegiem lub jarzących się w blasku słońca. Pełnometrażową adaptację Reymontowskiej powieści autorstwa na wpół cudzoziemskiej, bo angielsko-polskiej pary, zrealizowaną w technice malarskiej animacji, zarzucono lawiną komentarzy quasi-ekspertów. Harmider nie cichnie, na co dzień wzdłuż i wszerz słyszy się zgoła różne recenzje: i chlubne, pełne akceptacji, i obelżywe. Ten i ów pół żartem, pół serio dostrzega w filmowej Jagnie sufrażystkę, inni zżymają się, że to jedynie hoża dziewoja, wysuwając zarzuty cepeliady i degradacji literatury. Chybabyśmy jednak nie wykazali krztyny rozsądku, zaniżając znaczenie współczesnej reinterpretacji młodopolskiej epopei. Można żywić nadzieję, że film zatriumfuje na festiwalach, ale przede wszystkim ożywił na pozór zmurszałe kwestie i przykuł uwagę młodzieży. A przecież to nie jedyny przykład świadczący o znaczeniu literatury. Spójrzmy na superprodukcję Netflixa, której wróżono porażkę, adaptację powieści Dołęgi-Mostowicza. Oceniana jako „nienagannie skrojona, krzepiąca baśń o miłości” wzrusza kolejne pokolenia. I nawet jeśli ktoś żachnie się z półuśmiechem, że to arcykicz, a aranżacje wierszy śpiewanych przez Sanah nazwie rzewnym rzępoleniem, to rad nierad na pewno przyzna, że naprawdę należy hołubić literaturę, ponieważ jest wspólną schedą łączącą przeszłość z teraźniejszością.